Differentiatie in hedendaagse diagnostiek
Aan het eind van de negentiende en begin twintigste eeuw werden in de psychotherapie louter stoornissen in twee typen onderscheiden; de neurotische stoornis waarbij er sprake was van een intacte realiteitsbeleving en de psychotische met een verminderde of geen enkele realiteitsbeleving. Tijdens behandelingen ontdekte men later dat patiënten niet alleen aan neurotische symptomen leden maar ook aan stoornissen die hun persoonlijkheid betroffen. Zo werd er gedifferentieerd in de neurotische stoornis, een stoornis in de persoonlijkheid en de persoonlijkheidsstoornis. Het verschil is; dat de neurotische stoornis als ik-dystoon wordt beleefd; als iets dat iemand heeft en de persoonlijkheidsstoornis als ik-syntoon; als iets dat iemand is . Het verschil tussen beiden is evident. Bij de laatste groep is het eerste doel van de therapie; de patiënt te helpen begrijpen waarom hij iedere keer weer dezelfde pijnlijke ervaring doormaakt. In de samenwerking met de therapeut leert de patiënt stap voo