Rebel of falend normbesef

De motie van wantrouwen van de PSOE bracht deze week de Spaanse regering ten val. De motie werd voorafgegaan door een reeks van incidenten. Cristina Cifuentes verliet haar presidentschap van de Comunidad Madrid om het liegen over het behalen van een master; Eduardo Zaplana, de oud-burgemeester van Benidorm werd gearresteerd onder andere op verdenking van omkoping en verduistering in het Terra Mitica project. Uiteindelijk werd de veroordeling van de Partido Popular vanwege geïnstitutionaliseerde corruptie in de zaak Gürtel de partij fataal. De motie van wantrouwen werd met een meerderheid in het congres aangenomen. Verantwoordelijkheidsgevoel, moreel besef en respect worden geregeld geofferd voor zaken als een snelle carrière, een hoger inkomen en beter aanzien. Zo blijkt. Een assertieve levensstijl past in een moderne samenleving; men mag zijn eigen belangen laten prevaleren boven die van anderen. Het wordt pas moeilijk wanneer men zich niet kan beheersen in zijn belangenbevrediging en zich grensoverschrijdend gedraagt. De keerzijde is dat door meer assertiviteit men ook hogere eisen stelt aan zichzelf en aan elkaar. Een voorbeeld; in de jaren zeventig was het vrij normaal om na een feestje deel te nemen aan het verkeer. Alcoholcontroles bestonden er nauwelijks en boetes werden vrijwel niet uitgedeeld. Uiteraard was er minder verkeer op de weg maar rijden met alcohol op werd niet speciaal als asociaal of crimineel gedrag beschouwd. Nu is rijden onder invloed iets dat mensen niet toestaan. Mensen beseffen dat zo´n onverantwoordelijke houding tot ongewenste uitkomsten leidt waarbij ze zichzelf en of anderen kunnen benadelen. Zo zijn er tal van voorbeelden; beveiliging van de woning vermindert de kans op inbraak, een betere opvoeding leidt tot minder problemen later in het leven en afval scheiden leidt tot een beter milieu. Normbesef draagt bij aan een positieve leefomgeving en vermindert problemen. Gebrekkig normbesef en grensoverschrijdend gedrag worden meestal niet getolereerd en juist bekritiseerd. Toen vorige week donderdag na de middagpauze in het Congres het debat over de motie van wantrouwen werd hervat, bleek de stoel van de Rajoy leeg. Op zijn plaats stond zijn tas. Geruchten en speculatie in het Congres: Waar is Mariano Rajoy? vroeg men zich af. "Hij is naar het paleis van de koning om zijn ontslag te presenteren," zeiden sommigen. “Nee, hij is in Moncloa en daar zal hij aankondigen dat hij ontslag neemt", zeiden anderen. "Hij gaat niet aftreden, hij wil de schaamte redden", aldus bronnen uit zijn eigen partij. In werkelijkheid wist niemand waar Rajoy uithing en richtten de sprekers het woord tot zijn tas. Later in de middag werd bekend dat de president om 14:00 uur was vertrokken samen met een paar ministers, om te lunchen in een chic restaurant vlakbij het Congresgebouw. Er werd niet minder dan 8 uur nagetafeld. Volgens een krant werden er vier flessen whisky geconsumeerd. Rajoy verliet in kennelijke staat om 22:05 uur het restaurant. Zijn pas was allesbehalve zeker. De beveiligers duwden hem dan ook zacht de auto in. Hij is ook maar een mens. Hallo Weekblad 7 juni 2018; Bron: De Volkskrant 10 mei 2018; Gabriël van den Brink

#MeToo III

Op 1 mei verscheen de blog ´Salud mental te cree´ vrij vertaald ´GGZ gelooft je´ verwijzend naar ´Yo si te creo´ dat sinds maanden te zien is in de media en tijdens manifestaties, zoals 8 maart Internationale Vrouwendag. Het ´yo si te creo´ - ´ik geloof je´ is bedoeld als steun aan het 18-jarige Madrileense meisje dat in 2016 tijdens de San Fermin feesten in Pamplona op brute wijze slachtoffer werd van groepsverkrachting. Tijdens het strafproces in november protesteerden Spaanse vrouwen tegen de manier waarop het slachtoffer werd beticht van losbandigheid omdat zij was gesignaleerd in een discotheek. De advocaat van de daders, allen uit Sevilla, bracht een detectiverapport over het meisje in, om de onschuld van de vijf daders kracht bij te zetten en toestemming voor seks met haar te bewijzen. Het rapport werd door de rechtbank afgewezen. Op 26 april werd het vonnis uitgesproken en de uitspraak leidde tot een golf van protesten in Spanje en haalde de internationale pers. Zelfs het Europees Parlement sprak zijn ongenoegen uit over het vonnis. Het vonnis veroordeelde namelijk de vijf daders tot een straf van 9 jaar, terwijl er 22 jaar was geëist. Rechter Ricardo González eiste wegens onvoldoende bewijs zelfs vrijspraak omdat het meisje op de videos, die de groep had gemaakt, geen enkele weerstand liet zien. Ze hield haar ogen dicht en bleef onberoerd. De feiten kort samengevat; in de ochtend van 7 juli 2016 zat het meisje op een bankje nabij een park en kwam in gesprek met een van de vijf Sevillanen van La Manada (De Kudde) zoals de groep zich noemt. De vier anderen sloten zich aan en leidden het meisje naar een portiek van een flat. In nog geen twintig minuten hadden allen seks met het meisje. Daarvan werden video’s gemaakt die de mannen via Whatsapp verspreidden. Het meisje werd door drie van de vijf leden vaginaal gepenetreerd, waarvan twee keer door twee dezelfde. Eenmaal werd zij door een lid ook een derde keer, anaal gepenetreerd. Door alle vijf werd zij oraal gepenetreerd. Er werden geen condooms gebruikt. Daarna verwijderden de mannen de simkaart uit de mobiel van het meisje, namen de mobiel mee en lieten haar achter in de portiek. De rechtbank bevestigde dwang en onvrijwillige deelname, maar kon niet constateren dat er geweld of intimidatie was gebruikt. De zaak werd daarom veroordeeld als seksueel misbruik en niet als verkrachting. Op 1 mei stuurden 2.000 psychologen en psychiaters een open brief naar het Ministerie van Justitie, over het vonnis van 'La Manada'. In de brief geven zij uitleg over verlamming en emotionele blokkade als lichamelijke reacties op paniek en het dus zinloos is de vraag van toestemming aan de orde te stellen. De polyvagale theorie van de Amerikaanse psychiater Stephen Porges bewees namelijk dat het lichaam in levensbedreigende situaties zoals ernstig letsel of seksueel geweld als vanzelf een anesthesie toepast door een trager hartritme en verminderde pijngevoeligheid. Het is een snelle reactie van het centrale zenuwstelsel om te overleven en de impact van de bedreigende gebeurtenis te minimaliseren. Het lichaam produceert vanzelf analeptische stoffen tegen de pijn en bevordert dissociatie en onbeweeglijkheid ter bescherming van de persoon in kwestie. Het slachtoffer dient juist te worden gesteund in plaats van gekritiseerd en onderworpen aan machistische onkunde. In de brief pleiten zij voor samenwerking met justitie om te werken aan een gezonde samenleving. Hallo Weekblad 10 mei 2018; Bron: comunicadosaludmental.blogspot.com.es

Comiendo la cabeza

Letterlijk vertaald:´je hoofd opeten´. Spaans voor piekeren en tobben. Tobben zegt iets over iemands persoonlijkheid; iemand is een tobber. Terwijl piekeren juist iets is dat veel mensen overkomt in moeilijke tijden en los staat van hun persoonlijkheid. Natuurlijk zijn er mensen die nooit piekeren en mensen die vaak piekeren. In het Duits heet piekeren grüblen, kauen of knobeln. De vertaling zegt al genoeg; uitknobbelen en herkauwen. Het Engelse woord voor piekeren is to worry. Piekeren komt van het Maleis Indonesische pikir wat is afgeleid van het Arabische woord voor denken. Maar piekeren is zeker niet hetzelfde als denken. Piekeren is het onafgebroken repeteren van dezelfde gedachten zonder dat er een eind aan komt. Denken leidt tenminste tot een oplossing, een heroverweging of een actie en piekeren leidt tot niets. Piekeren lijkt misschien het meest op een vorm van voorbereidend denken, maar feitelijk leidt piekeren alleen maar tot machteloosheid, moeheid en uitputting. Piekeren is iets waar iedereen wel eens last van heeft. Wie heeft er niet een keer een slapeloze nacht gehad, waarin men ligt te woelen. Piekeren doet men voornamelijk over moeilijke dingen. Bijvoorbeeld over het halen van een examen, tandartsbezoek, moeilijkheden op het werk of in de relatie of over een venijnige opmerking van een vriend. Men kan piekeren over de toekomst wat dikwijls samengaat met angst; ´wat als…´. Maar ook over dingen die zijn gebeurd en waarover men nog steeds verdrietig en verontwaardigd is kan men piekeren. Men kan zelfs piekeren over het feit dat men piekert. Nadenken om problemen op te lossen is noodzakelijk. Maar het wordt pas vervelend wanneer er geen controle meer is en de piekergedachten plotseling je brein binnenschieten en zich steeds herhalen en niet meer zijn te stoppen. De piekergedachten raken in een vicieuze cirkel en draaien zich in een knoop. Ze zorgen ervoor dat inslapen moeizaam gaat. Of men valt als een blok in slaap, moe van het gepieker; om na een paar uur met een schrik wakker te worden. Piekeren veroorzaakt een hoop ongemak. Want wanneer je eenmaal in zo´n cirkel terecht bent gekomen lijkt het erg moeilijk om er weer uit te komen. Het piekeren wordt dan een soort van zelfkwelling. Want wanneer men de piekergedachten nader beschouwd, zijn er weinig steekhoudende redenen om jezelf zo te kwellen. Volgens onderzoek gebeurt 50% van de dingen waarover we piekeren nooit en zijn het zorgen om niets. 30% van de dingen waarover we piekeren is al gebeurd en is het nutteloos zo´n gebeurtenis of ervaring te herkauwen. Wat gebeurd is, is gebeurd en kan nooit meer worden veranderd. 12% van de dingen waarover we piekeren gaan over de opinie van anderen over jou en is totaal zinloos, omdat je geen enkele invloed kunt hebben over de gedachten van een ander over jou. 4% van de dingen waarover we piekeren ligt buiten onze controle. Zaken als gezondheid, overlijden of een ongeluk zijn allemaal zaken waarop je geen invloed hebt en je hooguit kunt voorbereiden. Piekeren heeft dus feitelijk geen enkele zin. Hallo Weekblad 12 april 2018. Bron: https://mneme.psy.vu.nl/stophetgetob/; De Volkskrant; Ianthe Sahadat 23 maart 2018