Verlies
De dood is dwingend en
onomkeerbaar. Iemand verliezen waarvan je houdt is eerst geheel
ongeloofwaardig. Bij de meeste mensen duurt het een tijd voor het besef werkelijk
doordringt en dan nog vaak heel langzaam. Liever houdt men de geliefde bij zich
en lijkt het soms of de overledene nog in levenden lijve aanwezig is; een heel
gewoon verschijnsel na een groot verlies. Met ongekende moed en levenskracht regelt
men alles voor het afscheid en zelfs anderen worden getroost en opgevangen. Het
gekke is dat men na een verlies rustig het leven oppakt alsof er niets is
gebeurd. De redenering is; verlies hoort bij het leven. Mensen
ervaren het als iets gewoons. Iemand bij wie de dood van een geliefde niet
doordringt kan soms heel flink lijken. Zo´n periode kan een hele tijd duren,
zelfs vele maanden. De omgeving denkt snel dat het verlies is verwerkt, maar dan
stort iemand in. De omgeving begrijpt dat minder goed en heeft in de regel dan weinig
aandacht voor het verdriet, dat ineens daar is in al zijn droefheid. Het
verlies van een ouder of een kind in een gezin slaat een grote leegte, een gat.
Waaromheen alle gezinsleden zich verenigd zien; maar elkaar moeilijk kunnen
bereiken. De overledene nam zijn eigen plaats in en werd door ieder gezinslid
anders ervaren. Het rouwproces is een individueel proces. Soms vergelijkt men
het met een vingerafdruk; die ook van ieder mens anders is. Wanneer ouders hun
kind verliezen zijn er veel geduld, vertrouwen en genegenheid nodig om begrip
voor elkaar te hebben en uiteindelijk elkaar terug te vinden. Wanneer het
verdriet komt is er ineens de pijn van het verlies. Tegen verdriet kan men geen
medicijnen slikken. Verdriet hebben, is een onvermijdelijke pijn lijden. De
pijn kan gepaard gaan concentratieverlies, slecht slapen, boosheid en
gefrustreerdheid, die meestal niet direct in verband worden gebracht met rouw.
Sommige mensen ervaren sterke schuldgevoelens om iets dat kort voor het
overlijden is gebeurd en wat moeilijk wordt geaccepteerd. Het is dan een
onomkeerbaar feit. Om anderen te helpen hun verdriet te dragen is niet
eenvoudig. Mensen die rouwen hebben behoefte om hun verhaal te doen, zodat er
naar hun wordt geluisterd. Hoe moeilijk dat ook is. Rouwenden hebben namelijk een
veilige plek nodig om hun gevoelens te uiten; want kwetsbaarheid tonen is
wellicht het moeilijkste wat een mens kan laten zien. Na de rouwperiode moet
opnieuw geleerd worden om van het leven te genieten en daar kan een tijd overheen
gaan. Er staat geen tijd voor rouw. Ieder mens verwerkt rouw op zijn eigen
manier. Wanneer je van iemand houdt is het altijd een opgave om iemand los te
laten. Voor de een is een jaar voldoende en voor de ander is zelfs 3 jaar nog
te weinig om iemand te laten gaan. Onbelangrijk is hoe lang een rouwproces
duurt. Iemand kan niet op bevel een levensfase doorleven en of afsluiten.
Daarvoor zijn bewustwording en geduld nodig om stap voor stap te groeien naar
een nieuwe levensfase. Hallo Weekblad 20 april 2017; Bron:
www.inspiratiemagazine.nl 15-01-2014 interview
met Prof. Manu Keirse, hoogleraar Faculteit Geneeskunde van de Katholieke
Universiteit te Leuven