Verlies

De dood is dwingend en onomkeerbaar. Iemand verliezen waarvan je houdt is eerst geheel ongeloofwaardig. Bij de meeste mensen duurt het een tijd voor het besef werkelijk doordringt en dan nog vaak heel langzaam. Liever houdt men de geliefde bij zich en lijkt het soms of de overledene nog in levenden lijve aanwezig is; een heel gewoon verschijnsel na een groot verlies. Met ongekende moed en levenskracht regelt men alles voor het afscheid en zelfs anderen worden getroost en opgevangen. Het gekke is dat men na een verlies rustig het leven oppakt alsof er niets is gebeurd. De redenering is; verlies hoort bij het leven. Mensen ervaren het als iets gewoons. Iemand bij wie de dood van een geliefde niet doordringt kan soms heel flink lijken. Zo´n periode kan een hele tijd duren, zelfs vele maanden. De omgeving denkt snel dat het verlies is verwerkt, maar dan stort iemand in. De omgeving begrijpt dat minder goed en heeft in de regel dan weinig aandacht voor het verdriet, dat ineens daar is in al zijn droefheid. Het verlies van een ouder of een kind in een gezin slaat een grote leegte, een gat. Waaromheen alle gezinsleden zich verenigd zien; maar elkaar moeilijk kunnen bereiken. De overledene nam zijn eigen plaats in en werd door ieder gezinslid anders ervaren. Het rouwproces is een individueel proces. Soms vergelijkt men het met een vingerafdruk; die ook van ieder mens anders is. Wanneer ouders hun kind verliezen zijn er veel geduld, vertrouwen en genegenheid nodig om begrip voor elkaar te hebben en uiteindelijk elkaar terug te vinden. Wanneer het verdriet komt is er ineens de pijn van het verlies. Tegen verdriet kan men geen medicijnen slikken. Verdriet hebben, is een onvermijdelijke pijn lijden. De pijn kan gepaard gaan concentratieverlies, slecht slapen, boosheid en gefrustreerdheid, die meestal niet direct in verband worden gebracht met rouw. Sommige mensen ervaren sterke schuldgevoelens om iets dat kort voor het overlijden is gebeurd en wat moeilijk wordt geaccepteerd. Het is dan een onomkeerbaar feit. Om anderen te helpen hun verdriet te dragen is niet eenvoudig. Mensen die rouwen hebben behoefte om hun verhaal te doen, zodat er naar hun wordt geluisterd. Hoe moeilijk dat ook is. Rouwenden hebben namelijk een veilige plek nodig om hun gevoelens te uiten; want kwetsbaarheid tonen is wellicht het moeilijkste wat een mens kan laten zien. Na de rouwperiode moet opnieuw geleerd worden om van het leven te genieten en daar kan een tijd overheen gaan. Er staat geen tijd voor rouw. Ieder mens verwerkt rouw op zijn eigen manier. Wanneer je van iemand houdt is het altijd een opgave om iemand los te laten. Voor de een is een jaar voldoende en voor de ander is zelfs 3 jaar nog te weinig om iemand te laten gaan. Onbelangrijk is hoe lang een rouwproces duurt. Iemand kan niet op bevel een levensfase doorleven en of afsluiten. Daarvoor zijn bewustwording en geduld nodig om stap voor stap te groeien naar een nieuwe levensfase. Hallo Weekblad 20 april 2017; Bron: www.inspiratiemagazine.nl 15-01-2014 interview met Prof. Manu Keirse, hoogleraar Faculteit Geneeskunde van de Katholieke Universiteit te Leuven