La Verderol

De dood is dwingend en onomkeerbaar. Iemand verliezen waarvan je houdt is eerst geheel ongeloofwaardig. Bij de meeste mensen duurt het een tijd voor het besef werkelijk doordringt en dan nog vaak heel langzaam. Liever houdt men de geliefde bij zich en lijkt het soms of de overledene nog in levenden lijve aanwezig is; een heel gewoon verschijnsel na een groot verlies. Met ongekende moed en levenskracht regelt men alles voor het afscheid en zelfs anderen worden getroost en opgevangen. Het gekke is dat men na een verlies rustig het leven oppakt alsof er niets is gebeurd. De redenering is; verlies hoort bij het leven.  Mensen ervaren het als iets gewoons. Iemand bij wie de dood van een geliefde niet doordringt kan soms heel flink lijken. Zo´n periode kan een hele tijd duren, zelfs vele maanden. De omgeving denkt snel dat het verlies is verwerkt, maar dan stort iemand in. De omgeving begrijpt dat minder goed en heeft in de regel dan weinig aandacht voor het verdriet, dat ineens daar is in

In de nieuwe DSM-5 (handboek voor diagnostische criteria) is posttraumatische-stressstoornis opgenomen in het hoofdstuk psychotrauma- en stressor-gerelateerde stoornissen. De trigger van een posttraumatische-stressstoornis is de blootstelling aan een feitelijke of dreigende dood, ernstige verwonding of seksueel geweld. De betrokkene kan deze gebeurtenis zelf ervaren of er direct getuige van zijn; of verneemt dat een naaste dit is overkomen. Herhaaldelijk worden blootgesteld aan akelige dingen die met zo´n gebeurtenis te maken hebben, kunnen ook een posttraumatische-stressstoornis veroorzaken. Denk daarbij aan politieagenten, ambulancepersoneel en brandweerlieden.  Dergelijke situaties doen zich geheel onverwachts voor zodat de betrokkene zich op geen enkele manier kan voorbereiden of verdedigen. Het is een kwestie van leven of dood. De betrokkene moet gereageerd hebben met heftige angst en zich volkomen hulpeloos en machteloos hebben gevoeld. Hier geef ik u een voorbeeld van zo´n casu